Strona:Karol May - W wąwozach Bałkanu.djvu/300

—   280   —

Wtem zakaszlał z góry parobek, a człowiek ów odpowiedział mu w ten sam sposób, poczem wyszedł z dziedzińca.
 Zwróciło to moją uwagą, ale gdy parobek powrócił, nie dałem tego poznać po sobie. Zaopatrzyliśmy konie i udaliśmy się do izby, gdzie czekał już na nas grubas. Siedział na poduszce przed trójnogiem, na którym leżała taca z filiżankami kawy. Pozdrowił nas ponownie i klasnął w ręce. Na to zjawił się chłopak, który napełnił filiżanki.
 Odbywało się to wszystko tak gładko, jak gdyby tu już na nas czekano. Obok stało także naczynie z tytoniem. Napchaliśmy sobie fajki i otrzymaliśmy jarzące węgle do zapalenia.
 — Masz bardzo dobrego konia — rzekł. — Czy sprzedałbyś go?
 — Nie.
 — To szkoda. Wziąłbym go zaraz.
 — Jesteś zatem bogatym człowiekiem. Nie każdy potrafiłby za takiego konia zapłacić.
 — Woźnice muszą mieć pieniądze. Skąd dziś przybywasz?
 — Z Newrekup.
 — A dokąd chcesz stąd pojechać?
 — Do Seres.
 Nie myślałem wyjawiać mu prawdy. Zrobił minę jak człowiek, który wie coś więcej o rzeczy, ale nie chce powiedzieć.
 — Jakie tu masz interesa? — zapytał.
 — Chciałbym kupić zboża i t. p. Czy jest tu kto, u kogo mógłbym tego dostać? Czy jest tu jaki handlarz owoców?
 Nie udało mu się ukryć przebiegłego uśmiechu, gdy odpowiedział:
 — Tu jest mejwedżi. Nazywa się Glawa i obsłuży cię dobrze, bo jest także bratem.
 W ten sposób skierowałem rozmowę na tego Glawę, do którego miał zajechać Manach el Barsza.
 — Czy daleko stąd mieszka? — pytałem.