Strona:Karol May - W wąwozach Bałkanu.djvu/324

—   304   —

się teraz na górze w najnieodpowiedniejszej dla mnie chwili. Na dole podniosły się głosy. Tymczasem jeszcze głośniej zaczęło się robić w gołębniku. Dało się słyszeć hałaśliwe posunięcie, potem gniewne „ach!“, a w końcu ucichło wszystko za mną, ale i podemną
 Spojrzawszy w dół, przekonałem się, że wszyscy nadsłuchiwali. Oni także zauważyli te szmery. Szczęście, że w owej chwili głośniej rozmawiali ze sobą.
 — Co to było? — zapytał żebrak.
 — Pewnie kot — odparł owocarz.
 — Jest tam tyle myszy na górze?
 — Są myszy i szczury.
 — A jeżeli to był człowiek, który nas podsłuchuje?
 — Ktoby się mógł ośmielić?
 — Zaglądnijno lepiej!
 — To niepotrzebne, ale zrobię, jak sobie życzysz.
 Wstał i wyszedł z izby. Teraz znalazłem się w niebezpieczeństwie. Skurczyłem nogi, jak mogłem. Nie miał wprawdzie światła ze sobą, ale, skoroby zauważył, że drzwi do gołębnika otwarte, nabrałby podejrzenia i wsunąłby rękę. Usłyszałem skrzypienie schodów. Wyszedł rzeczywiście na górę, ale na szczęście nie całkiem.
 — Jest tu kto? — zapytał.
 Nikt nie odpowiedział, ale w sianie szeleściło coś tak, że i on to niezawodnie słyszał.
 — Kto tu? — powtórzył.
 — Miau! — zabrzmiała odpowiedź.
 Nastąpiło gniewne prychanie. A więc był to istotnie kot, któremu przedtem życzył potępienia. Owocarz mruknął niechętnie kilka słów pod wąsem i powrócił do izby.
 — Słyszeliście? — spytał. — A przecież było to bydlę.
 Miałem już rękę na nożu, a teraz się uspokoiłem, ale nie na długo. Zaledwie rozmowa zaczęła się na nowo, usłyszałem za sobą jakiś przeciągły, głaszczący szmer, jak gdyby ktoś dłonią badał przestrzeń. Jąłem