Strona:Karol May - W wąwozach Bałkanu.djvu/327

—   305   —

nadsłuchiwać. Wtem poczułem czyjąś rękę na swojej nodze.
 — Zihdi! — odezwało się szeptem.
 Teraz dopiero rozpoznałem kota.
 — Halef? — zapytałem jak najciszej.
 — Tak. Prawda, jak znakomicie udałem głos kota?
 — Człowiecze, co ci strzeliło do głowy! Narażasz siebie i mnie na największe niebezpieczeństwo!
 — Czyż nie musiałem tego uczynić? Tak długo cię nie było. Jak łatwo mogli cię schwytać!
 — Powinieneś był na to czekać!
 — Mam czekać, póki cię nie zabiją? Nie, jestem twoim przyjacielem i stróżem.
 — Który mnie jednak w kłopot wprowadza. Zachowuj się teraz całkiem spokojnie!
 — Czy ty ich widzisz?
 — Tak.
 — I słyszysz ich?
 — Tak, przecie! — odpowiedziałem niecierpliwie. — Ale nie będę ich słyszał, jeśli ty dalej będziesz do mnie gadał.
 — Dobrze, ja będę milczał, ale dwu więcej usłyszy od jednego. Ja będę także nadsłuchiwał, wlezę tam zaraz.
 Zmiarkowałem, że się gotował wleźć do gołębnika.
 — Człowieku, czy cię dyabeł opętał? — szepnąłem mu. — Ja ciebie tu nie potrzebuję. Zostań tam! Niestety Ismilanin tak w tej chwili głos podniósł, że mię Halef nie mógł dosłyszeć. Przylazł do mnie — naprawdę przylazł. Kopnąłem go wprawdzie tęgo, ale on wziął to za dobrą monetę — zbyt dobrą jak na dane warunki. Uwziął się uparcie na to, żeby nadsłuchiwać i sądził prawdopodobnie, że to był przypadkowy ruch z mej strony.
 Nareszcie wlazł. Wcisnąłem się na lewo, o ile to tylko było możliwe.
 — O Allah! Jak tu śmierdzi! — szepnął.