Strona:Karol May - W wąwozach Bałkanu.djvu/347

—   325   —

 — Jaką masz na myśli?
 — Złożona jest w przykazaniach pisma świętego. „Starajcie się najprzód o królestwo Boże; wszystko inne przypadnie wam samo z siebie w udziale“.
 — Masz słuszność. Czy znasz pismo święte i jego nauki?
 — Rozczytywałem się w niem i badałem, bo ono zawiera żywot wieczny, ale duch ludzki jest za słaby, aby znieść światło boskie. Myślałem często tygodniami nad jednem słowem biblii i poczułem, że popełniłem zuchwalstwo. Następnie czytałem sercem i znalazłem odrazu, co właściwe.
 — Sercem? Kto potrafi tak czytać! Czy znalazłeś tam, co mówi biblia o śmierci i życiu wiecznem?
 — Tak.
 — Czy wierzysz w życie po śmierci?
 — Gdybym nie miał tej wiary, lepiejby było, żebym wcale na świat nie przyszedł. Wiara w wieczną szczęśliwość jest już jej początkiem.
 — A więc duch żyje po śmierci?
 — Całkiem pewnie.
 — A czyściec istnieje?
 — Tak.
 — My powiadamy, że go niema. A czy są widma?
 — Nie.
 — O, ktoby temu uwierzył! Są dusze, co nie mogą zaznać spokoju i wracają na ziemię jako widma. Ja to wiem. Dlatego jestem tak i nieszczęśliwy i dlatego poszczę z żoną. Sądzimy, że może odkupimy ją w ten sposób.
 — Ją? Kogo masz na myśli?
 — Tę, której grób odwiedziłeś. Moją córkę.
 — Czy chcesz powiedzieć, że chodzi jako widmo?
 — Tak.
 — Nieszczęsny! Kto był na tyle złośliwy, żeby w ojca wpoić wiarę w błąkanie się córki po śmierci.
 — Ja to wiem dobrze!
 — Czy widziałeś ją?