Strona:Karol May - W wąwozach Bałkanu.djvu/371

—   349   —

kwotę i chciałem ją dołączyć do tamtej. Otworzywszy szafkę, zastałem ją próżną.
 — Hm! A czy była przedtem zamknięta? Czy na klucz?
 — Tak.
 — A sypialnia także?
 — Nie. Jest prawie zawsze otwarta, bo żona i dzieci wchodzą tam często, a ciągłe otwieranie nużyłoby mnie.
 — Powiadasz, że wygrałeś. Z kim grałeś?
 — Z tymi trzema.
 — Czy także z kupcem tytoniu?
 — Nie. On odjechał, zanim noc jeszcze zapadła. Goście nie byli jeszcze śpiący i pytali, czy zagrałbym z nimi w karty. Przystałem na to i funt prawie wygrałem. Musiałem przytem pić z nimi raki, a że do mnie często przypijali, zamroczyło m nie to cokolwiek i tak się zmęczyłem, że musiałem w końcu gry zaprzestać.
 — A potem zaraz poszedłeś do sypialni, aby schować do szafki wygraną?
 — Nie. Musiałem im wprzód drzwi otworzyć. Twierdzili, że już zapóżno na spanie. Ranek był już niedaleko i dlatego postanowili zaraz wyruszyć. Zapłacili więcej niż żądałem za to, co zjedli, i odjechali.
 — Dokąd? Czy ci to powiedzieli?
 — Tak. Mieli się udać do Dojran.
 — Hm! A więc na południe, przez Furkoj i Welicę. A skąd przybyli?
 — Z Menliku.
 — Ach! Z Menliku! I trzech ich było? Czy dobrze im się przypatrzyłeś?
 — Naturalnie! Grałem z nimi przez trzy godziny.
 Powstał we mnie domysł, że ci trzej złodzieje są identyczni z owymi trzema, których szukaliśmy. To też pytałem dalej:
 — Widziałeś zatem także ich konie?
 — Tak, trzy siwki.
 — Peh ne gicel — jakże pięknie! — wymknęło