Strona:Karol May - W wąwozach Bałkanu.djvu/377

—   353   —

aż do Doiran urządzi się wielką obławę, a on sam stanie na czele swoich siepaczy.
 — Przypuszczam, że siedzi teraz w domu na poduszce, pali fajkę i pije kawę.
 — Gdybym to wiedział, nie wyszłoby mu to na dobre!
 — Dowiesz się, gdyż pojedziesz teraz z nami do Ostromdży, aby go tam wyszukać.
 — Ja? Na co? — spytał zdumiony.
 — O tem potem. Czyż przekonałeś się, że dotrzymał przyrzeczenia i wysłał wszystkich swoich kawasów?
 — Nie miałem na to czasu, bo musiałem wracać do domu, aby być obecnym przy powrocie moich parobków.
 — I już znowu są tutaj?
 — Tak. Podzielili się i zajechali aż do Furkoi i Welicy, nie znalazłszy ani śladu złodziei. Wobec tego uznali za stosowne powrócić. Wykłóciłem się za to z nimi porządnie. Oni są na żołdzie, a zaniedbują dobro swojego pana.
 — O nie; postąpili całkiem słusznie.
 — Tak sądzisz? Czemu?
 — Bo gdyby byli dojechali do Doiran, a nawet i dalej, nie znaleźliby byli nikogo.
 — Mówisz to tak stanowczo?
 — Bo jestem tego pewien. Złodzieje nie udali się wcale do Doiran.
 — Ależ tak powiedzieli!
 — Okłamali cię, by cię w pole wyprowadzić. Czy sądzisz, że złodziej popełni taką nieostrożność, żeby policyę wprowadzał na swoje tropy?
 — Mówili to, zanim mnie jeszcze okradli!
 — Lecz zamierzali już to uczynić. Mieli także inny powód do ukrycia przed tobą celu podróży. Umykają już z powodu poprzednich swoich uczynków. Przypuszczali, że ścigający ich, przybywszy do Dabili, zajadą do ciebie. Dlatego też podali kierunek fałszywy. I to