Strona:Karol May - W wąwozach Bałkanu.djvu/388

—   364   —

 — Nie, zihdi.
 — Masz zresztą tak dobre oko! Czy nie zauważyłeś procy, wiszącej u pasa jednego z nich?
 — Owszem.
 — Kto taką nosił?
 — Czy ja wiem?
 — Powinienbyś wiedzieć. Przypomnij sobie gołębnik!
 — O zihdi, staram się nie myśleć o nim. Ilekroć wspomnę to smutne miejsce, chcę prosić cię o kilka policzków.
 — Wszak przypatrzyłeś się ludziom, którzy siedzieli w komorze pod nami.
 — Na których potem spadł kot wraz z patykami, a tym kotem ja byłem! Tak, przypatrzyłem się dobrze tym ludziom.
 — I obydwu obdartusom, którzy siedzieli na lewo pod ścianą? To byli bracia.
 — Ach, zihdi, Teraz sobie przypominam. Jeden z nich miał taką procę. Czy sądzisz, że to oni? Zapamiętałem sobie całkiem dobrze ich twarze.
 — Tak jest, to oni.
 — O Allah! Oświadczyli wtedy, że udadzą się do Ostromdży, aby owym trzem opryszkom donieść, co się z nami stało, może nawet, że wysłano nas już do raju.
 — To zamierzali. Otrzymali także polecenie od Manacha el Barsza i Baruda el Amazat.
 — Więc nie dojechali jeszcze do Ostromdży, a ci trzej zbóje, których szukamy i którzy okradli teraz naszego gospodarza, myślą, że nie jesteśmy już na ich tropie. Zihdi, pozwól, że podam ci pewien bardzo dobry i bardzo rozumny wniosek!
 — Jaki?
 — Czy nie byłoby wskazanem zrobić nieszkodliwymi tych dwu, których chcesz teraz podsłuchać?
 — Rozumie się, że to uczynimy.
 — Ale jak?
 — Namyślimy się nad tem.