Strona:Karol May - W wąwozach Bałkanu.djvu/39

—   29   —

 — Słyszałem, że istnieją takie konie. Chcesz więc na tę noc zatrzymać się w Koszikawak?
 — Prawdopodobnie.
 — Bardzo mnie to cieszy! Nie idź do gospody, gdyż na skraju tej miejscowości mieszka mój brat Szimin, kowal, który cię przyjmie z radością.
 Ta propozycya mogła mi przynieść korzyść, dlatego odrzekłem:
 — Dziękuję! Pozdrowię od ciebie przynajmniej w przejeździe twojego brata.
 — Nie, tak nie rób. Musisz się rzeczywiście u niego zatrzymać. Dałeś mi swego... w’Allah, co za woń! Jak z Kaaby świętej Mekki.
 Podczas rozmowy wydobył starzec krótką fajkę i napchał ją tytoniem. Teraz właśnie pociągnął dymu po raz pierwszy i wybuchnął okrzykiem zachwytu.
 — Smakuje? — zapytałem.
 — Smakować? Smakować? Przechodzi przez nos jak światło słońca przez zorzę poranną. Tak ulatuje dusza sprawiedliwego do siódmego nieba. Effendi, zaczekaj, ja ci coś przyniosę!
 Zachwyt jego nie miał granic. Popędził, o ile mu na to stare nogi pozwalały i wkrótce ukazał się znowu pomiędzy krzewami róż.
 — Effendi, zgadnij, co trzymam w ręku?
 — Nie widzę nic.
 — O, to jest małe, ale warte prawie tyle, co twój dżebeli. Czy chcesz zobaczyć?
 — Pokaż!
 — Masz! Co to jest?
 Podał mi malutką, szczelnie zamkniętą, flaszeczkę i zapytał ponownie:
 — Co w tej flaszeczce? Powiedzno, effendi!
 — Może woda różana?
 Tego biednego dozorcę mogłem posądzić o posiadanie tego zaledwie, on jednak odrzekł tonem człowieka, którego spotkała przykrość:
 — Woda różana? O effendi, czy chcesz mnie