Strona:Karol May - W wąwozach Bałkanu.djvu/397

—   373   —

 — To się zgadza, zgadza!
 — Wśród nich znajdował się także mały człowieczek, któremu zamiast brody zwisało z twarzy dziesięć nitek.
 — Całkiem słusznie! Ty ich widziałeś, ale gdzie, skoro nie byli u ciebie?
 — Za bramą. Stałem tam z sąsiadem; chcieli u mnie się zatrzymać. Gdy się dowiedzieli, że jestem gospodarzem, zapytał mnie ten ciemnobrody, jadący na arabczyku, czy nie zajechali do mnie trzej ludzie, jadący na siwkach.
 — Szeitan! Co na to odpowiedziałeś?
 — Naturalnie, że prawdę.
 — O biada!
 — Dlaczego?
 — Dla niczego! Wyrwało mi się tak tylko. Mów dalej!
 — Zapytał mnie, kiedy ci trzej byli w mej gospodzie, jak długo bawili i dokąd się udali.
 — Ach, doskonale! A ty jak im to objaśniłeś?
 — Wszystko tak, jak tylko wiedziałem. Oświadczyłem więc, że poszukiwani przez niego skierowali się na południe ku Doiran. Czy nie powinienem był tego uczynić?
 — O tak, tak! To było całkiem słuszne z twej strony. A co oni potem zrobili?
 — Jeździec zauważył, że musi śpieszyć za tam tymi i dlatego nie zostanie u mnie na popas. Wypytywał się dokładnie o drogę do Doiran.
 — I pojechał tą drogą.
 — Tak. Odprowadziłem jego i towarzyszy aż za wieś i wytłumaczyłem im wszystko obszernie. Potem pognali cwałem ku Furkoi. To utwierdziło mię w przekonaniu, że się bardzo śpieszyli.
 — A zatem wiesz całkiem pewnie, że pojechali na południe.
 — Tak pewnie, jak ciebie tu widzę przed sobą.
 — A nie na zachód do Ostromdży?