Strona:Karol May - W wąwozach Bałkanu.djvu/40

—   30   —

dotknąć? To olej różany, prawdziwy olej różany, jakiego jeszcze w życiu nie widziałeś.
 — Od kogo on?
 — Od kogo? Odemnie!
 — Wszak jesteś tylko dozorcą tego ogrodu!
 — Tak, jestem tylko dozorcą; masz słuszność, ale pan mój pozwolił mi uprawiać jeden kąt ogrodu. Wyszukałem sobie najlepszy gatunek i zbierałem od długiego, długiego czasu. Zebrałem już dwie takie flaszeczki. Jedną chciałem dziś sprzedać, ale oszukano mnie. Druga jest twoja. Darowuję ci ją.
 — Człecze, co mówisz?
 — Jest twoja.
 — Posłuchajno, jak ci na imię?
 — Nazywam się Jafiz.
 — A zatem Jadzie, ty zwaryowałeś?
 — Czemu?
 — Ponieważ chcesz darować ten olej.
 — Olej? Olej? Nie wymawiaj tego słowa! To esencya, a nie zwyczajny olej. W tej malutkiej flaszeczce przebywa dziesięć tysięcy różanych dusz. Czy chcesz tem wzgardzić effendi?
 — Ja tego przyjąć nie mogę.
 — Czemu nie?
 — Jesteś ubogi i nie wolno mi ciebie ograbiać.
 — Jakże mnie ograbiasz, skoro ci sam darowuję? Twój dżebeli taksamo drogi, jak ta esencya.
 Do uzyskania jednej uncyi dobrego oleju potrzeba sześciuset funtów najlepszych listków różanych. Wiedziałem o tem i dlatego powiedziałem:
 — A jednak przyjąć tego daru nie mogę.
 — Czy chcesz mnie zasmucić, effendi?
 — Nie.
 — Albo obrazić?
 — Także nie.
 — A więc powiadam ci: jeżeli olejku nie przyjmiesz, to wyleję go zaraz na ziemię!
 Czułem, że brał to na seryo.