Strona:Karol May - W wąwozach Bałkanu.djvu/410

—   386   —

liczb takich. Pękłaby jak stary moździerz, do którego nasypano za wiele prochu. Jedźmy dalej!
 Wziął znowu cugle do ręki i popędzał konia mrucząc:
 — I ty hadżego kłamcą nazywasz? On mi jeszcze za mało powiedział o tobie.
 — Ibareku, to co teraz usłyszałeś odemnie, tego uczy się każde dziecko w mojej ojczyźnie,
 — Maszallah! Dziękuję za taki kraj, w którym już dzieci muszą ważyć i mierzyć gwiazdy! Co za szczęście, że się tam nie urodziłem! Ten szewc, od którego nauczyłem się warzyć piwo, nic mi o tem nie wspominał i mądrze postąpił. Mówmy o czem innem! Przyznałem otwarcie, że pochwała twoja sprawia mi podwójną radość, ponieważ z ust twych pochodzi. Byłeś ze mnie zadowolony i to mi dodaje otuchy, że wrócą mi się moje pieniądze.
 — Jeśli mnie nadzieja nie myli, to je odzyskasz.
 — Nadzieja? Ty się tylko spodziewasz?
 — Tak. A jakżeby?
 — Ty nie spodziewasz się, lecz wiesz dokładnie.
 — Mylisz się.
 — Nie. Mogę na to przysiąc, że ty wiesz.
 — Dopuściłbyś się krzywoprzysięstwa.
 — Nie, effendi! Kto w pustyni, w lesie i w polu umie rozpoznawać ślady ludzi dawno zaginionych, przed tym nie jest także zakryte, gdzie się znajdują moje pieniądze.
 Teraz rozgniewałem się naprawdę. Mały hadżi mógł mnie kiedy wprawić w najgorsze położenie swojem nieopatrznem wychwalaniem.
 — I to powiedział ci oczywiście Halef? — spytałem gospodarza.
 Skinął głową potakująco.
 Zwróciłem się do Halefa:
 — Halefie, czemu w tyle zostajesz? Zbliż się tutaj!
 — Co takiego, zihdi? — spytał uprzejmie, jak pies, który czuje, że go wołają po to, żeby go obić, a mimo to macha ogonem.