Strona:Karol May - W wąwozach Bałkanu.djvu/413

—   389   —

 — Może jednak. Jestem na tropie.
 — Czy tu na ziemi?
 Poczciwiec słyszał od Halefa, że jestem zręczny w rozpoznawaniu śladów. Teraz myślał, że jest coś takiego przedemną na ziemi.
 — Nie — odrzekłem i wskazałem na czoło. — Tu leży trop, za którym pójdę. Czy znasz dobrze Ostromdżę?
 — Tak, przecież to miasto najbliższe.
 — Czy jest tam góra?
 — Nawet wysoka.
 — A na niej ruina?
 — Cała kupa gruzów.
 — Z czego?
 — Tego dobrze ludzie nie pamiętają. Bułgarzy twierdzą, że mieli tu niegdyś wielkie państwo i że w tym zamku mieszkał jeden z ich sławnych książąt. Później nadciągnęli wrogowie, którzy zamek zdobyli, a potem zburzyli.
 — Zapewne Turcy?
 — Tak przypuszczają niektórzy. Inni natomiast są zdania, że to Grecy.
 — To nam wszystko jedno. Czy łatwo się dostać do ruiny?
 — Bardzo łatwo.
 — A nie zakazano tam wychodzić?
 — O nie. Wolno każdemu, ale mimo to tylko niewielu odważa się na to.
 — Dlaczego?
 — Bo na górze czyhają złe duchy.
 — Ach tak! No, to przypatrzymy się im!
 — Eifendi, czy oszalałeś?
 — Bynajmniej. Oddawna już tęskniłem za widokiem takiego ducha. Cieszę się teraz, że spełni się moje życzenie.
 — Panie, daj temu spokój!
 — Ba! Spróbuję jednak.
 — Zważ, że za dnia ducha nie znajdziesz!
 — Nie będę go też w dzień szukał.