Strona:Karol May - W wąwozach Bałkanu.djvu/414

—   390   —

 — O Allah! Chcesz tam iść w nocy?
 — Prawdopodobnie.
 — To już nigdy na dół nie wrócisz. Duchy cię zgubią!
 — Ciekaw jestem, jak się do tego zabiorą.
 — Nie drwij, effendi! Złym duchom obojętne jest niestety, czy umiesz zmierzyć księżyc i słońce, jak i to, z którego jadłeś sułtańskiego talerza. Nie pytają wogóle o nic, lecz pochwycą cię za czuprynę i wykręcą ci twarz na plecy.
 — Oho!
 — Tak, tak! — rzekł, kiwając głową.
 — Czy zdarzały się już takie wypadki.
 — Kilkakrotnie!
 — Na górze w ruinie?
 — Tak. Znajdowano o świcie ludzi pomiędzy gruzami z twarzą, przekręconą ku plecom.
 — Czy żyli jeszcze?
 — Jakże możesz tak pytać? Komu twarz przekręcą do pleców, ten ma już kark złamany. Więc i tamci nie żyli.
 — Ach tak! Mówiłeś o ludziach, a nie o trupach. Czy ich tu znano?
 — Nie. To byli zawsze obcy. Raz tylko udał się tam mieszkaniec Ostromdży. Był to nowy kawas, który w duchy nie wierzył. Zatknął za pas nóż i pistolety i poszedł tam o zmroku. Spotkał go ten sam los, co owych nieszczęśliwych. Twarz miał czerwono-siną, a język zwieszał mu się z ust.
 — Czy dawno się to stało?
 — Niema jeszcze dwu lat. Ja sam widziałem tego zuchwałego człowieka.
 — Jeszcze za życia?
 — Tak, a potem jego zwłoki. To ci chciałem powiedzieć.
 — Cieszy mnie to niezmiernie! Opisz mi jego zwłoki!
 — Przedstawiały straszny widok!