Strona:Karol May - W wąwozach Bałkanu.djvu/422

—   398   —

Skoro mnie z powodu takiego żartu nazywasz zaraz nicponiem, to jest to dla mnie zniewagą, którą właściwie tylko krwią można zmyć. Ponieważ jednak jesteś naszym gospodarzem i winniśmy ci wdzięczność, przeto tym razem połknę swój gniew i przebaczę ci.
 Przedstawił to w sposób tak zabawny, że się gospodarz musiał roześmiać. Pojednanie nie dało długo na siebie czekać.
 — Czy uważasz wiarę moją za śmieszną? — spytał mnie oberżysta.
 — O nie! Czy człowiek wierzy w coś prawdziwego, czy też fałszywego, biorę poważnie i jedno i drugie. Może zobaczę starego Mibareka i wytworzę sobie potem zapatrywanie. Gdzie on mieszka właściwie?
 — Na górze.
 — Ach! Czy koło ruiny?
 — Nie koło niej, lecz w niej samej.
 — Toż to... tak, to mnie bardzo zajęło. Czemuż się tam wyprowadził?
 — Aby złe duchy wypędzić.
 — Ale mu się to niestety nie udało.
 — O właśnie!
 — Wszak pokazują się ciągle i przekręcają ludziom głowy twarzą do pleców.
 — Tylko niektóre z nich. To duchy bardzo potężne. Nikt, nawet Mibarek nie zdoła ich odrazu zmusić do zniknięcia, zwłaszcza że jest tylko jedna noc w roku, w której można do duchów przystąpić.
 — Która?
 — Nie wiem. W każdą taką noc zwalczył stary jednego ducha; a zatem jednego na rok.
 — To razem sześć.
 — Tak. Jeśli je zechcesz zobaczyć, to ci pokażą.
 — Ach, więc można je jeszcze widzieć?
 — Oczywiście ich trupy.
 — Więc duchy miały także i ciała?
 — Tak, bo inaczej nie mogłyby się zjawiać śmiertelnikom! Zwykle są bez ciała, ale gdy się chcą poka-