Strona:Karol May - W wąwozach Bałkanu.djvu/424

—   400   —

opowiadam o moich, to mnie wyśmiewasz, jak naprzykład dopiero co, kiedy mówiłem o Mibareku.
 — Tam nie szło o tajemnicę, lecz o cuda najoczywistsze.
 — O, takich cudów można więcej widzieć na nim. Jest naprzykład tak chudy, że, gdy chodzi, słychać chrzęst kości.
 — Nie może być!
 — Mówię prawdę. Każdy to słyszał.
 — I ty także?
 — Na własne uszy.
 — Ciekaw jestem, czy i ja usłyszę ten chrzęst kości.
 — Całkiem dokładnie, jeśli tylko będziesz uważał.
 — Jak on się ubiera?
 — Ma tylko trzy części ubrania. Stary szal, który zakłada jako pas na nagie ciało, stary szeroki kaftan z mnóstwem kieszeni i starą chustę na głowie.
 — Nie nosi butów, ani sandałów?
 — Nigdy, nawet w zimie.
 — Więc nie jest widocznie przyjacielem zbytku w żadnym kierunku. Co to? Tu musi ktoś być.
 Przybyliśmy w porosłą rzadkiemi zaroślami okolicę. Kary parsknął w ów dziwny sposób, który był dla mnie zawsze pewnym znakiem, że w pobliżu znajduje się człowiek obcy.
 Zatrzymałem się i rozglądnąłem dokoła. Nikogo nie zauważyłem. Reszta towarzyszy stanęła także.
 — Jedźmy dalej — rzekł Turek. — Co nas to obchodzi, że tu ktoś siedzi?
 — Może nic, a może jednak coś. Przywykłem wiedzieć zawsze, kogo mam poza sobą.
 — Chcesz może nawet szukać?
 — Nie. Koń mój mi powie.
 — Allah! Zapytasz go?
 — Tak.
 — I on odpowie?
 — Jasno i wyraźnie.