Strona:Karol May - W wąwozach Bałkanu.djvu/428

—   402   —

 — Kim jesteś przyjacielu?
 — Czyż tego nie widzisz?
 — Kawasem?
 — Tak, policyantem wielkorządcy, do którego świat cały należy. Niech mu Allah błogosławi!
 — Słusznie! W takim razie i na ciebie spadnie cząstka błogosławieństwa.
 — Ale skąpo! A i tej cząstki nawet nie wypłacają punktualnie.
 — Gdzie służysz?
 — W Ostromdży.
 — Ilu tam masz kamratów?
 — Jeszcze dziewięciu.
 — To jest was dziesięciu kawasów. Czy macie dużo do czynienia?
 — Bardzo wiele. Ludzkość jest niedobra. Czyny złych nie dadzą nam spocząć, ani usnąć. Biegamy po całych dniach i nocach, aby zbrodnie wykorzenić.
 — Tak, zaskoczyliśmy cię właśnie podczas takiej bieganiny.
 Ta ironia nie pozbawiła go zimnej krwi, bo odpowiedział na to:
 — Biegłem tak, że aż się spociłem, ale tylko w myślach oczywiście. Myśli są szybsze od nóg ludzkich. Dlatego lepiej ich do tej pracy używać, aniżeli nóg. Tak nie umknie nam żaden złoczyńca.
 — Znakomicie zapatrujesz się na swe powinności.
 — Tak, biorę je zawsze poważnie, bo to mój obowiązek.
 — Teraz właśnie biegłeś za kimś.
 — Tak.
 — Za kim to?
 — Czy cię to co obchodzi?
 — Nie.
 — A dlaczego pytasz?
 — Bo mi się podobasz i jesteś filozofem, od którego można się czegoś nauczyć.
 — Ja nie wiem dobrze, kto to ten failozuf, ale nie