Strona:Karol May - W wąwozach Bałkanu.djvu/432

—   406   —

 — Nie, tego nikt rozumny nie pomyśli. Gdybym był biegł od rana bez wypoczynku, byłbym znużony i zziajany i nie złowiłbym mimoto przestępców. Lepiej zrobiłem, że się tu położyłem i zastanawiałem się nad tem, jak już daleko mogli ujść.
 — Czyż nie wiesz, dokąd uciekli?
 — Któż to może wiedzieć?
 — Nie znasz nawet kierunku?
 — Powiedziano, że się udali do Doiran, ale dla mądrego jasnem jest, że złoczyńcy nie zdradzili się z tem, dokąd zwrócą się po spełnieniu czynu.
 — Masz zupełną słuszność. Czyż nie dano ci żadnych wskazówek?
 — O tak. Jadą na siwkach i ukradli sto funtów, oraz rzeczy ze złota. Myślę właśnie nad tem, jak się zapomocą tych siwków i tych stu funtów będę mógł dobrać do tych opryszków.
 Powiedział to z tak zabawną ironią, że omal głośno się nie roześmiałem. Pytałem dalej:
 — A zatem twoi towarzysze zajmują się rozmyślaniem nad tymi siwkami?
 — Ani nie myślą, bo nic o tem nie wiedzą.
 — Czy prefekt policyi nie wtajemniczył ich w to?
 — Nie.
 — I nie wysłał nikogo za złodziejami?
 — Nie.
 — Ale powinien był to przecież zarządzić!
 — Tak sądzisz? On jest wręcz innego zdania. Zawezwał mnie do siebie, ponieważ jestem jego najlepszym i najbystrzejszym tropicielem i dał mi sześć dni czasu do namysłu nad tą sprawą. Spodziewam się jednak, że prędzej będę z tem gotów. Dlatego udałem się w samotność i naradzam się w duchu sam z sobą poważnie. Moi kamraci nic się nie dowiedzieli, bo nic o tem wogóle wspominać nie wolno. Skoro złodzieje usłyszą, że ich ścigamy, będą zdzierać coraz dalej, a nam pozostanie szukanie.
 — A jeśli do tego czasu wydadzą pieniądze?