Strona:Karol May - W wąwozach Bałkanu.djvu/445

—   419   —

 — Czy ten żebrak istotnie nie potrafi chodzić? — spytałem Turka.
 — Tylko o kuli — odrzekł. — Nogi wiszą mu u ciała jak szmaty.
 — I siedzieć prosto nie może?
 — Nie. On nie ma już szpiku.
 Szpiku? Co za niedorzeczność! Zamilczałem to, że go dopiero co ujrzałem właśnie w wyprostowanej postawie, nie uważałem bowiem za stosowne wtajemniczać muzułmanina w sprawę, o której sam słabe bardzo miałem pojęcie.
 Niebawem dostaliśmy się do miasta. Tu zapytałem Turka o wspomniane już gorące źródła i dowiedziałem się, że istnieją wprawdzie, ale nie takie, jak się spodziewałem. Był czas, kiedy woda tryskała z nich bardzo Obficie, aby jednak potem wyschnąć zupełnie. Czasami wydobywała się masa gorącej wody, poczem wypływ całkiem ustawał. Teraz było jej bardzo mało podobno.
 Gdy dojechaliśmy do pierwszych domów, a raczej chałup, rzekł oberżysta:
 — Effendi, masz może ochotę zaraz oglądnąć źródła gorące?
 — Czy leżą po drodze?
 — Nie. Ale o kilka kroków.
 — To nas zaprowadź!
 Skręcił w bok i objechaliśmy kilka chat i przylegających do nich ogrodów, które nie zasługiwały jednak na tę nazwę.
 Doszedł nas wrzask jakiejś kobiety.
 — Tu jest źródło — wskazał przewodnik.
 — Tam, gdzie się tak kłócą?
 — Tak. Musisz wiedzieć, że ta woda ma być skuteczna na niektóre choroby. Gdy płynie mało, kłócą się przychodzące po nią kobiety.
 Skręciliśmy przez gaik oleandrowy i zatrzymaliśmy się przed źródłem.
 Bieg wody oznaczony był ściekiem, którego rudawe dno kazało wnosić, że zawierała żelazo. Dziś było mało