Strona:Karol May - W wąwozach Bałkanu.djvu/455

—   429   —

się wznoszące, przeznaczone są dla ciebie i twego potomstwa.
 Przestał mówić, a kobieta się rozpłakała.
 Najchętniej byłbym tego draba pięścią powalił na ziemię, lecz zachowałem się spokojnie. Ręka Halefa spoczywała na harapie, a wzrok biegał odemnie do świętego. Wystarczyłoby tylko skinąć lekko, a mały hadżi byłby wyprał sławnego człowieka, co się zowie.
 — A teraz jeszcze jedno! — mówił dalej Mibarek. — Byłaś w policyi?
 Kobieta spuściła głowę.
 — Mam ci dać odszkodowanie, zapłacić za to, że twój chłopak łazi koło mego mieszkania. Zrób jeszcze jeden krok taki, a poślę ci wszystkie duchy ciemności, by cię dręczyły, dopóki nie wydasz z siebie niewiernej duszy. Zapamiętaj to sobie!
 Odwrócił się i odszedł.
 — Allah l’ Allah! — zgrzytał Halef. — Effendi, czyś ty człowiek?
 — Tak myślę.
 — Ja także. Pozwól mi pobiec za tym łotrem i wygarbować mn skórę tak, jak na to zasłużył!
 — Milcz na Allaha! — ostrzegał Turek.
 — Milczeć? Ktoby wobec tego mógł milczeć?
 — On słyszy każde twe słowo.
 — To śmieszne!
 — Popatrz! Tam siedzi jego sługa.
 Wskazał na zeschłe drzewo; na gałęzi siedziała wrona.
 — Czy cię szatan opętał? — odparł Halef.
 — Nie, ten ptak to duch, któremu nakazał nas podsłuchiwać i donieść sobie o każdem słowie.
 — A ja ci powiadam, że to całkiem zwyczajna wrona.
 — Mylisz się. Czyż nie widzisz, jak ciekawie ku nam spoziera?
 — To naturalne! Te ptaki są bardzo ciekawe. Mam ochotę posłać jej kulę.