Strona:Karol May - W wąwozach Bałkanu.djvu/460

—   434   —

nie słyszałaś nigdy o obcych lekarzach, przybywających z Zachodu?
 — Bardzo często. Są podobno nadzwyczaj mądrzy leczą wszelkie choroby.
 — Ja pochodzę z Zachodu i wyleczę ciebie z twojej choroby. Jak używałaś tej wody?
 — Siedziałam tu od rana do wieczora i robiłam okłady.
 — Tem pogorszyłaś tylko złe. Jak się ma sprawa z chłopcem, o którym wspomniał Mibarek?
 — Ponieważ sama jestem chora, wysłałam go zbierać rośliny. Najlepsze zioła rosną na górze: kminek polny, rumianek, dzika mięta i wiele innych. Ale Mibarek nie znosi tego, żeby je stamtąd zrywać. Napędził raz chłopaka, a gdy bieda zmusiła nas, żeby się raz jeszcze odważyć, strącił go ze skały tak, że złamał rękę.
 — A ty go zaskarżyłaś?
 — Nie. Poszłam tylko do policyi i prosiłam o wsparcie. Pozostałe troje dzieci są za małe; nie znają jeszcze roślin. Nie mogę ich posyłać na zbieranie.
 — Odprawiono cię zapewne?
 — Tak. Cabtieh musziri radził tylko, żebym pracowała.
 — Nie powiedziałaś, że nie masz sił?
 — Powiedziałam, ale oni kazali mnie wyprowadzić przez kawasa i zagrozili bastonadą, gdybym wróciła.
 — Kobieta i bastonada! Ale nie trap się. Otrzymasz pomoc.
 — Effendi, czy mógłbyś tego dokazać?
 — Mam nadzieję.
 — Byłabym ci wdzięczną i modliłabym się za ciebie codziennie.
 Chciała mnie uchwycić za rękę, ale zabolało ją ramię zbyt mocno.
 — Powiedz mi najpierw, gdzie mieszkasz?
 — Tu obok, w drugim domu.
 — To dobrze. Zaprowadź mnie tam, chcę twoją izbę zobaczyć. Towarzysze zaczekają tymczasem.