Strona:Karol May - W wąwozach Bałkanu.djvu/463

—   437   —

 — Effendi, nie mogą nic jeść, skoro nic nie mam. Chętnie nie jadłabym sama, żeby nie słyszeć płaczu dzieci.
 — Poradzimy na to. Zacny przyjaciel dał mi niewielką kwotę, abym darował ją zasługującemu na to ubogiemu, którego spotkam w podróży. Czy przyjmiesz ty te pieniądze, czy mam zaczekać na inną sposobność?
 Podniosła ku mnie wzrok promieniejący.
 — Effendi!
 Powiedziała tylko to jedno słowo, ale brzmiała w niem cała pełnia prośby, wstydu i wdzięczności.
 — Czy dać?
 — Ileż to?
 — Dwa funty.
 — Funty? Nie wiem, co to jest. Ile to para?
 — Para? To więcej, o wiele więcej!
 — Może aż kilka piastrów?
 — Dwa funty to dwieście piastrów.
 — O nieba!
 Chciała załamać ręce, ale ból jej w tem przeszkodził.
 — A ponieważ to są dwie złotówki, przeto po zmienieniu otrzymasz dwieście dziesięć piastrów.
 Wyjąłem z pieniędzy, stanowiących dar Hulama z Adryanopola, wspomnianą kwotę i podałem biedaczce. Cofnęła się.
 — Effendi, ty żartujesz?
 — Nie, to na seryo. Bierz!
 — Nie mogę.
 — Któż ci broni?
 — Nikt, ale dar tak wielki...
 — Nie mów nic więcej! Ten, kto ofiarował mi tę sumę, jest bardzo bogaty. Masz tu, schowaj pieniądze, a gdy zechcesz je zmienić, udaj się do uczciwego człowieka. Kup żywności dla siebie i dla dzieci. Bądź zdrowa! Jutro przyjdę tu znowu.
 Wcisnąłem jej pieniądze w dłoń pokrzywioną i oddaliłem się pospiesznie. Chciała pobiec za mną, lecz