Strona:Karol May - W wąwozach Bałkanu.djvu/466

—   440   —

ucieczkę zapóźno. Oparł się więc o ścianę, obok której pędziłem cwałem.
 Byłem już przy nim. On przycisnął się całkiem do ściany, ja schyliłem się jednak, chwyciłem go za szal i poderwałem do góry. Zawinąwszy nim od prawej strony przez głowę końską, przerzuciłem go na lewo tak, że mi legł wpoprzek na kolanach.
 — Allah l’ Allah w’ Allah! — ryczał i usiłował się wywinąć.
 — Spokojnie — zawołałem doń — bo cię dyabli wezmą!
 Na to zamknął natychmiast usta i oczy. To nie był wcale bohater.
 Skręciłem ku konakowi i wjechałem kłusem przez bramę. Stał tu Halef z towarzyszami. Widzieli całe zdarzenie, więc śmiali się na całe gardło i pośpieszyli zamknąć skrzydło bramy i założyć zasuwę.
 Okazało się to potrzebnem, gdyż niemała gromada ludzi cisnęła się, by się dowiedzieć, co ma znaczyć to osobliwe widowisko.
 Spuściłem pojmanego na ziemię i zsiadłem z konia. Jakiś po turecku ubrany człowiek zbliżył się, by mnie powitać. Był to gospodarz. W czasie, w którym wymieniłem pozdrowienia, przyszedł mój współjeździec do siebie. Przybrał odpowiednią postawę, przystąpił do mnie i zapytał niemal groźnie:
 — Panie, dlaczego mi to zrobiłeś? Moja dusza mogła zginąć!
 — Twoja dusza? Czy ona z tak kruchej materyi?
 — Nie drwij! Czy wiesz, kim jestem?
 — Dotąd nie jeszcze.
 — Jestem przewoźnikiem na rzece!
 — Pięknie! Żyjesz zatem na wodzie. Czyż nie ucieszyło cię to, że nadarzyła ci się sposobność raz przejechać się wierzchem?
 — Ucieszyło? Czy prosiłem cię, byś mnie porywał?
 — Nie, ale mnie się tak podobało.