Strona:Karol May - W wąwozach Bałkanu.djvu/469

—   443   —

 — Emirze, nie zrobisz tego! — zawołał błagalnie.
 — Tak zrobią i to tem rychlej, im lepiej poznam, że mnie okłamałeś.
 Patrzył przez chwilę w ziemię, poczem oświadczył z wahaniem:
 — Effendi, chcą być szczerym i wyznać ci, że szedłem za tobą.
 — To już zapóźno.
 — Wszak widzisz, że żałują kłamstwa. Już się to nie powtórzy.
 — No, więc powiedz także, kto ci to polecił.
 — Nikt. Szedłem z własnego popędu.
 — To kłamstwo.
 — Nie, effendi!
 — Zobaczymy! Kto raz skłamał, ten skłamie i po raz drugi.
 Zwróciwszy się do Halefa, rozkazałem:
 — Hadżi Halefie Omarze ago, sprowadź tu natychmiast dwóch kawasów. Ten człowiek dostanie bastonadą!
 — Zaraz, sultanum! — odrzekł mały, udając, że chce odejść.
 — Stój! — krzyknął przestraszony przewoźnik. — Ja się przyznam!
 — To już zapóźno! Ago śpiesz!
 Na to padł obdartus na ziemię i prosił z wzniesionemi rękoma:
 — Nie bastonadą, nie bastonadą! Ja jej nie wytrzymam!
 — Czemu nie?
 — Moje nogi bardzo miękkie i czułe, bo długo przebywam w wodzie.
 Zęby zagryźć musiałem, by się nie roześmiać. Bastonadą dają, jak wiadomo, na bose podeszwy, a ta część ciała była u niego zbyt czuła na tak gwałtowne wrażenia. Gdyby się chciało uznać ten powód za dostateczny, musiałoby się zaniechać wszelkiego karania, polegającego właśnie na tem, że sprawia cielesne lub du-