Strona:Karol May - W wąwozach Bałkanu.djvu/470

—   444   —

chowe cierpienia. Przez to nie twierdzę, że jestem zwolennikiem kaleczenia podeszew moich bliźnich. Odpowiedziałem zatem:
 — Właśnie, ponieważ doświadczyłbyś podwójnych cierpień, powinienbyś podwójnie unikać wszystkiego, coby skłaniało władzę do wymierzenia ci kary. Ale przyszła właśnie na mnie godzina litości i spróbuję, czy mogę cię ułaskawić.
 — Spróbuj, o panie! Ja złożę otwarte wyznanie.
 — Więc mów, kto ci polecił!
 — Mibarek.
 — Co ci obiecał za to? Pieniądze?
 — Nie. Święty nigdy nie daje pieniędzy. Przyrzekł mi amulet na obfity połów ryb, bo jestem przewoźnikiem i rybakiem zarazem.
 — Jak brzmiało to polecenie?
 — Miałem iść za tobą, a potem mu donieść, gdzie zamieszkałeś.
 — Kiedy i gdzie mu to masz powiedzieć?
 — Dziś wieczorem w jego celi na górze.
 — Czy można z nim jeszcze mówić tak późno?
 — Nie, ale tych, którym dał jakie zlecenie, przyjmuje. Należy tylko zapukać i pewne słowo...
 Zatrzymał się ze strachem.
 — Dalej! — rozkazałem.
 — Więcej nic nie wiem.
 — Czy chcesz mnie znów okłamywać?
 — O nie, effendi.
 — A jednak kłamiesz!
 Przyszły mi na myśl poprzednie jego słowa, że Mibarek nigdy nie daje pieniędzy. Skoro wiedział o tem tak dobrze, to widocznie już częściej wykonywał polecenia starego. To też pytałem dalej:
 — Jeśli się zapuka jak zwykle, to nie otworzy?
 — Nie.
 — Ale skoro się powie umówione słowo, to wpuszcza?
 Milczał.