Strona:Karol May - W wąwozach Bałkanu.djvu/471

—   445   —

 — No mów! A może mam ci kazać usta otworzyć? Bastonada bardzo dobry środek.
 Patrzył ciągle w niepewności na ziemię. Obawa przed Mibarekiem była widocznie tak silna, jak strach przed bastonadą.
 — Dobrze! Skoro nie chcesz mówić, to sam sobie przypiszesz skutki. Hadżi Halefie Omarze ago!
 Zaledwie znów wymówiłem to imię, przewoźnik przestał się namyślać. Rzekł półgłosem:
 — Effendi, nie sprowadzaj kawasów. Powiem ci przecież, choćby się na mnie potem Mibarek gniewał. Nie pozwolę się obijać z powodu jego sprawy.
 — Dlaczego miałby się rozgniewać na ciebie?
 — On mi surowo zakazał.
 — Czy chcesz mu donieść, że mi to powiedziałeś?
 — Nie, ani myślę, ale ty mu powiesz.
 — Nie obawiaj się o to; nie widzę przyczyny, żeby się z tem wygadywać.
 — To on dowie się przez swoje ptaki.
 Znowu te ptaki! Stary łotr umiał widocznie znakomicie wyzyskiwać głupotę ludzką.
 — Wszakże ich niema. Czy widzisz jakiego?
 Oglądnął się. Nie było widać ani kruka, ani wrony, ani kawki.
 — Nie. Nie posłał żadnego ptaka, bo nie wiedział, gdzie zsiądziesz z konia.
 — Przecież mógł mu kazać lecieć za mną. Nie byłby wprawił ciebie w kłopot, a ja ptakowi nie byłbym mógł dać bastonady. Twój stary Mibarek nie jest zapewne taki mądry, jak się tobie wydaje. A więc nie obawiaj się! Mów! Jeśli się chce przyjść potajemnie do niego, należy powiedzieć pewne słowo.
 — Tak, effendi.
 — Czy jest więcej takich słów, stosownie do liczby osób?
 — Nie. Wszyscy znają tylko to jedno.
 — A może do różnych celów są różne słowa?
 — Nie, jest tylko jedno, nie więcej.