Strona:Karol May - W wąwozach Bałkanu.djvu/482

—   454   —

 Odpowiadający wskazał przytem na nas.
 — Czemu ich nie przyprowadzacie?
 — Bo oni nie chcą.
 — Czemu nie zmusicie ich do tego?
 — Nie możemy.
 Te pytania i odpowiedzi padały tak dokładnie i szybko jedno na drugie jak wyuczone. Można się było śmiać do rozpuku.
 — Więc pokażę wam, jak się zmusza takich ludzi! Przystąpił bliżej i dobył szabli. Oczy obracały mu się jak kule, a z za warg ukazały się długie, żółte zęby.
 — Czy słyszeliście łotry, czego chcą kawasi od was? — wrzasnął do nas.
 Zapanowała idealna cisza.
 — Czyście słyszeli?
 Nikt znowu się nie odezwał.
 — Czyście pogłuchli?
 Mogło się tak wydawać, bo żaden z nas nie drgnął nawet powieką. To go tak rozgniewało, że wypadł całkiem z równowagi. Zamachnął się szablą, aby mnie płazem uderzyć i zawołał:
 — Psie! Ty zaraz przemówisz!
 Szabla świsnęła, ale nie na mój grzbiet, o nie, tylko na ziemię, a sierżant zauważył, gdy się obejrzał, że siedzi także na ziemi.
 Zerwał się klnąc, aby się rzucić na nas, ale stanął i wytrzeszczył oczy, jak gdybyśmy byli duchami. Siedzieliśmy wciąż jeszcze cicho, sztywnie i niemo jak bożki.
 Nie ruszył się prócz mnie ani jeden z towarzyszy, ja to bowiem wytrąciłem mu szablę z ręki i zadałem potem cios, który go na ziemię powalił. Stało się to jednak tak szybko, że nie mógł tego przewidzieć.
 Przesunął wzrokiem po nas od jednego do drugiego, potem odwrócił się i zapytał:
 — Czy przedtem też byli tacy?
 — Tak — odrzekł nasz znajomy z zarośli.