Strona:Karol May - W wąwozach Bałkanu.djvu/483

—   455   —

 — To są obłąkani!
 — Z pewnością.
 Zapanowała nieporównana zgoda zapatrywań wśród tych ludzi. Spozierali na siebie i kiwali głowami i byliby niemi kto wie, jak długo kiwali, gdybym był w końcu nie powstał i nie przystąpił do sierżanta, by go zapytać:
 — Kogo tutaj szukacie?
 Oblicze mu się rozjaśniło, przekonał się bowiem z tego pytania o tem przynajmniej, że umiemy mówić dość znośnie.
 — Was — brzmiała krótka odpowiedź.
 — Nas? Jak to być może? Mówiłeś przecież o psach i łotrach!
 Spojrzałem mu przytem ostro w oczy tak, że poczerwieniał, rzeczywiście poczerwieniał.
 — Któż pragnie nas widzieć? — pytałem dalej.
 — Cabtieh musziri.
 — Na co?
 — Chce was o coś zapytać.
 Zmiarkowałem, że zamierzał odpowiedzieć całkiem inaczej, ale nie przeszło mu to przez szerokie usta.
 — To co innego. Przedtem wspominał ktoś o ukaraniu. Idź więc i donieś cabtieh musziremu, że pojawimy się wkrótce.
 — Tego mi zrobić nie wolno, panie! — odrzekł.
 — Dlaczego?
 — Muszę was przyprowadzić. Mam was nawet zaaresztować.
 — Czy musziri wie, kto jesteśmy?
 — Nie, panie!
 — Więc śpiesz do niego i powiedz mu, że nie jesteśmy ludźmi, których możnaby aresztować.
 — Tego mi rzeczywiście uczynić nie wolno. Bądź tak grzeczny i chodź ze mną. Panowie czekają już długo.
 — Jacy panowie?
 — Członkowie sądu.