Strona:Karol May - W wąwozach Bałkanu.djvu/494

—   466   —

się udał na dziedziniec baszy i pokryjomu obserwował żebraka. Zależało mi na tem, żeby się dowiedzieć, czy tam zostanie, czy też się oddali.
 Halef to słyszał. Skorzystał z najbliższej okoliczności, kiedy byłem z nim sam na sam i zapytał:
 — Zibdi, czemu każesz śledzić żebraka? Czy zamierzasz z nim co zrobić?
 — Nie, myślę raczej, że on coś przeciwko nam knuje.
 — Jakto?
 — Czy nie zauważyłeś, że rzuca na nas osobliwe spojrzenia?
 — Nie, ja mu się nie przypatrywałem.
 — Więc zwróć na niego uwagę, gdy go spotkamy. Wydaje mi się, żeśmy go już gdzieś widzieli dawniej.
 — Gdzież to? Niestety, nie wiem. Zastanawiałem się już nad tem, ale nie mogę sobie przypomnieć. Musiało to być stąd daleko.
 — Mylisz się prawdopodobnie.
 — Trudnoby to było.
 — Jakby kaleka zdołał przybyć tutaj z tak odległych krajów? Wszak ledwie chodzi.
 — Hm! Kto wie, czy nie udaje.
 — O nie. Widać po nim, jaki jest nędzny. Zdaje nam się często, żeśmy kogoś dawniej poznanego spotkali, a powód tylko w tem, że ludzie są podobni do siebie. Gdy przechodził koło nas Mibarek, miałem takie samo uczucie. Tknęło mię coś, jak gdybym go już gdzieś widział.
 — Rzeczywiście? To rzecz dziwna.
 — Dlaczego?
 — Bo ja sądzę tak samo.
 — Więc widzieliśmy kogoś bardzo podobnego do niego.
 — Nie.
 — Musieliśmy widzieć jego samego. Czy nie zauważyłeś, jak on na mnie strasznie popatrzył.