Strona:Karol May - W wąwozach Bałkanu.djvu/498

—   470   —

 — Czy chcesz się teraz czegoś określonego dowiedzieć, zihdi? — zapytał.
 — Bez wątpienia.
 — A o czem?
 — Chcę się przekonać, jak się żebrak na Mibareka przemieni.
 — Więc trwasz przy swojem mniemaniu?
 — Pewnie i mocno.
 — Poznasz swoją pomyłkę.
 — Być może, choć nie przypuszczam. Przejdzie tędy całkiem pewnie. Skoro się zbliży, ukryjemy się za drzewami i pójdziemy za nim zdaleka.
 Czekaliśmy jeszcze kilka minut, poczem musieliśmy się ukryć.
 Nadszedł.
 Znalazłszy się na skraju lasu i pod osłoną drzew tak, że już był niewidoczny, stanął i rozglądał się dokoła, jak człowiek mający powód do zachowywania ostrożności. Żywił, zdaje się, przekonanie, że nikogo niema w pobliżu, bo wyprostował się i naciągnął. Następnie poszedł jeszcze trochę dalej w las i wlazł za małą gęstwinę.
 Przypatrywaliśmy się temu uważnie. Stąpał całkiem dobrze i bez oparcia się na kulach.
 — Zihdi, może jednak twoje przypuszczenie zostanie potwierdzone — rzekł Halef. — Pójdziemy tam?
 — Nie, zostaniemy tu.
 — Ależ sądziłem, że go chcesz obserwować. On pójdzie dalej.
 — Nie. W gęstwinie dokona przemiany i jako Mibarek wróci do miasta.
 — O, przypuszczam, że podąży całkiem w górę do swego mieszkania.
 — Nie zrobi tego, żeby czasu nie tracić. Pilno mu na zebranie sądu. Uważaj tylko!
 Dobyłem lunety i zwróciłem ją tam, gdzie go się spodziewałem. Istotnie! Nie mogłem go wprawdzie zobaczyć, ale gałęzie się ruszały. Siedział za niemi.