Strona:Karol May - W wąwozach Bałkanu.djvu/500

—   472   —

 — Tak, zihdi. Ibarek to opowiadał, a potem gdy Mibarek koło nas przechodził, odzywało się to kłapanie dość wyraźnie.
 — To nie były kości, lecz kule.
 — Allah! Teraz mi się wyjaśnia.
 — Uderzyło mnie już wtenczas, że żebrak zniknął zupełnie i że Mibarek wyszedł z tej samej okolicy, chociaż przedtem widać go tam nie było. Teraz mam rozwiązanie zagadki. Spieszmy teraz do jego chaty.
 — Chodźmy zaraz prosto przez las.
 — Nie. Wyszukamy drogę otwartą. Widziałem z dołu, gdzie ona prowadzi i zapamiętałem to sobie.
 — Czemu chcesz iść ścieżką, z której mogą nas widzieć?
 — Z tej strony, w którą podążył stary, jesteśmy bezpieczni przed nim. A gdy nas inni nawet spostrzegą, to nic nie znaczy. Poszukam śladów końskich.
 — Tu na górze?
 — Naturalnie! Czy sądzisz, że Barud el Amazat, Mailach el Barsza i klucznik więzienny zatrzymali konie gdzieś w mieście?
 — Nie, stanowczo nie! Nie pokazali się tam z pewnością.
 — Takie i moje zdanie. Pojechali na górę i ukryli się tam wraz z końmi.
 — Jeśli już nie odjechali.
 — Są jeszcze tutaj. Czekają tu przecież na owych dwu braci. Stary Mibarek musiał mieć dla nich ukrycie. Trudno je znaleźć, to prawda. Najlepszymi i najpewniejszymi przewodnikami będą ślady końskie.
 — A czy je wyśledzisz?
 — Spodziewam się.
 — Ależ to upłynął już czas tak długi.
 — To nic. Ci trzej szukani przez nas nie są Indyanami, którzy umieją niszczyć za sobą ślady.
 — Tak, ty czytasz w śladach. Ciekawy jestem, czy i tym razem potrafisz.
 Ja sam także byłem ciekawy, ale liczyłem daleko