Strona:Karol May - W wąwozach Bałkanu.djvu/509

—   481   —

mówiąc ani słowa. Nie widział nas nigdy przedtem, ale mógł się dorozumieć, kim jesteśmy.
 Halef kopnął go i zapytał:
 — Łotrze, czy nas znasz?
 Zapytany nie dał odpowiedzi.
 — Czy słyszałeś? Pytam się, czy wiesz, kto jesteśmy! Odpowiadaj, bo dostaniesz harapem!
 — Wiem — mruknął w obawie przed harapem.
 — Tak, ty chciałeś nas poznać. Powiedziałeś to dopiero. Tak prędko spełniło się twoje życzenie. Tego się nie spodziewałeś!
 Barud el Amazat odzyskał oddech. Przyszedł szybko do siebie i rzucił na mnie wzrokiem, pełnym przerażenia.
 — O, jazik — o, biada! — zawołał. — Teraz jesteśmy zgubieni!
 — Tak — zaśmiał się Halef. — Jesteście zgubieni. Spotka was ten sam los, który obmyśliliście dla nas, łajdaki. Chcieliście nas zamordować.
 — Nie, to nieprawda!
 — Milcz! Słyszeliśmy wszystko.
 — Tamci chcieli to zrobić, nie ja!
 — Kłam tylko! Wiemy dobrze, co jest na rzeczy.
 Teraz zaczął się i Manach el Barsza poruszać, o ile pozwalały mu na to więzy. Spojrzał na nas i zamknął oczy.
 — No, nie przywitasz się z nami? — zawołał Halef, bijąc go harapem.
 Otworzył oczy, powiódł wzrokiem po mnie i po Halefie i rzekł:
 — Rozwiążcie nas, puśćcie wolno!
 — Niechaj Allah uchroni!
 — Zapłacę wam!
 — Nie jesteś na tyle zamożny.
 — Jestem bogaty, bardzo bogaty.
 — Z pieniędzy zrabowanych! Zabiorą ci je.
 — Nikt ich nie znajdzie!
 — Więc niech sobie leżą, nam ich nie trzeba.