Strona:Karol May - W wąwozach Bałkanu.djvu/54

—   44   —

 — Nie mam teraz czasu na dużo słów. Powiedz, jak się nazywasz?
 — Nazywają mnie Szimin.
 — A więc jesteś bratem ogrodnika Jafiza?
 — Tak.
 — To dobrze! Szukałem ciebie. Roznieć co prędzej ogień w kuźni!
 Spojrzał na mnie zdziwiony i zapytał:
 — Czy masz dla mnie pilną robotę?
 — Nie, ale niech twoje ognisko świeci na drogę!
 — Na co?
 — Ażeby jeździec, o którym wspomniałem, nie mógł przejechać niepostrzeżony.
 — Kto on?
 — O tem potem. Śpiesz się!
 Z małego przedziału, w którym znajdowały się drzwi do piwnicy, prowadziła brama na pole. Zamykała się prostym ryglem. Odsunęliśmy go i wyszliśmy z domu. Kowal dobył klucza z kieszeni i otworzył wiszącą przy drzwiach od kuźni kłódkę. Niebawem płonął ogień na kominie, rzucając daleko w noc czerwone światło. Oto czego chciałem przedewszystkiem.
 Gdy on zajmował się ogniskiem, ja wyszedłem poza dom, aby zobaczyć, co się dzieje z koniem. Stał wciąż jeszcze blizko domu, wróciłem więc uspokojony do kowala.
 — No, ogień się pali — rzekł. — Co jeszcze rozkażesz? — Chodź z obrębu światła! Usiądziemy koło drzwi, gdzie jest ciemno.
 Gdy przedtem badałem otoczenie domu, zauważyłem kloc koło drzwi, który mógł posłużyć za ławkę. Tam zaciągnąłem kowala, a gdyśmy usiedli, rzekłem:
 — Omówmy najpierw, co najpotrzebniejsze! Przejeżdżać będzie tędy — może nawet niebawem — jeździec, z którym muszę pomówić, on jednak nie powinien wiedzieć, że tu jestem. Zatrzyma się tutaj pewnie, aby ci zadać kilka pytań. Proszę cię, postaraj się, żeby on zsiadł z konia i wszedł z tobą do domu.