Strona:Karol May - W wąwozach Bałkanu.djvu/67

—   57   —

ale zostaw dziecko w kąpieli, jeśli już wodę wylewasz! Skąd masz te zapatrywania?
 — Zebrałem je własnemi oczyma i uszyma. Postępowałem tak, jak to czynią winnych krajach rzemieślnicy, wyruszając w świat, aby się więcej nauczyć, niż się mogli nauczyć w domu od swoich mistrzów. Pracowałem w Wiedniu, w Budapeszcie i w Belgradzie. Dość widziałem i słyszałem, aby się myśleć nauczyć. Czy możesz mi dowieść czegoś przeciwnego?
 — Tak, mogę. Mięszasz religię z polityką. Szukasz przyczyn waszej choroby poza waszym państwowym ustrojem, w którym już od początku tkwiło jądro choroby.
 — Czy potrafisz to udowodnić?
 — Tak.
 — Więc zrób to! Ale cichono!
 Zdala dolatywał odgłos kroków końskich.
 — Słyszysz? — zapytał:
 — Tak.
 — Może to on.
 — Bardzo prawdopodobne.
 — Żałuję. Chciałem wpierw usłyszeć, co ty powiesz.
 — Dam ci dowody, skoro się z nim uporamy.
 — Ale co teraz robić?
 — Przedewszystkiem nie powinien mnie zobaczyć, bo mnie zna może. Musisz się postarać, żeby wszedł do wnętrza domu.
 — To nie będzie trudno, jeśli tylko nie zechce przejechać mimo.
 — Na to nie pozwolę mu stanowczo. Pójdę na środek drogi. Gdyby chciał przejechać, zatrzymam konia. Jeśli zaś zsiądzie, wejdę do domu zaraz za wami.
 — A jeśli to nie on?
 — To nic mu się nie stanie.
 Tętent zbliżał się coraz bardziej. Słychać było wyraźnie tylko jednego konia. Pomknąłem na środek drogi i przykucnąłem.
 Jeździec nadjechał. Zatrzymał się w świetle, pada-