Strona:Karol May - W wąwozach Bałkanu.djvu/68

—   58   —

jącem od ogniska w kuźni. Twarzy jego rozpoznać nie mogłem.
 — Bak, sawul — hej, jest tam kto! — zawołał.
 Gdy się nikt nie ukazał, powtórzył okrzyk. Teraz dopiero zjawił się w drzwiach kowal.
 — Kto tam?
 — Jestem obcy. Kto tu mieszka?
 — Ja — odrzekł Szimin, nie dając przez to jasnej odpowiedzi.
 — Kto jesteś?
 — Właściciel tego domu.
 — Domyślam się tego, głupcze! Chcę wiedzieć, jak się nazywasz.
 — Nazywam się Szimin.
 — A czem jesteś?
 — Kowalem. Czy nie masz oczu, żeby poznać to po ogniu, który cię oświeca?
 — Nie widzę nic prócz tego, żeś nie tylko głupiec, lecz i grubijanin! Chodźno tu! Mam cię o coś zapytać!
 — Jestem twym niewolnikiem, czy sługą, że mam do ciebie przyjść? Kto ze mną chce mówić, niech się do mnie potrudzi.
 — Jestem na koniu!
 — To zleź i wejdź!
 — To niepotrzebne!
 — Dusi mię kaszel i katar. Czy mam się przez to zaziębić i chorować potem, zamiast pracować? — rzekł Szimin i wrócił do środka.
 Jeździec rzucił kilka niezbyt uprzejmych słówek, ale podjechał z koniem bliżej.
 Aż dotychczas nie wiedziałem, czy to ten, na którego czekałem. Teraz dopiero, gdy zatrzymał się tuż koło kuźni, poznałem konia bułanego. Jeździec miał czerwony fez, szary płaszcz i mały jasny wąs. Kiedy zsiadł z konia, zobaczyłem czerwone tureckie buty. A więc to był on.
 Przywiązał konia do drzwi i wszedł do domu.
 Podążyłem skrycie za nim. Kowal poszedł do wię-