Strona:Karol May - W wąwozach Bałkanu.djvu/69

—   59   —

kszego przedziału, gdzie żona leżała. Ponieważ obcy poszedł tam za nim, mogłem wejść i ukryty za plecioną ścianą słyszeć wszystko, co mówią. Obcy stał odwrócony do mnie plecami, a kowal przed nim z pochodnią w ręku. Żona przyszła widocznie trochę do siebie. Otworzyła oczy, wsparła głowę na dłoni i słuchała rozmowy.
 Kowalowi dostały się ze strony obcego zarzuty, że zachował się niegościnnie, co go tak rozgniewało, iż nie mógł się powstrzymać od wypowiedzenia nieostrożnej uwagi:
 — Jestem przyjaznym tylko wobec ludzi uczciwych.
 — Czy sądzisz, że ja nie jestem uczciwy?
 — Tak sądzę.
 — Jesteś grubijanin, jakich mało. Skąd wiesz, czy jestem uczciwy, czy nie? Czy znasz mnie?
 — Tak, znam ciebie.
 — Gdzie mnie widziałeś?
 — Nie widziałem cię, ale słyszałem o tobie.
 — Gdzie i od kogo?
 — Tu od pewnego obcego effendi, który wie napewno, że jesteś łotr.
 — Kiedy?
 — Dziś, bardzo niedawno temu.
 — Kłamiesz!
 — Nie kłamię, lecz mówię prawdę. Mogę ci to udowodnić. Wiem również dobrze, czego się chcesz dowiedzieć odemnie.
 — Tego wiedzieć nie możesz!
 — Wiem całkiem pewnie!
 — Więc powiedz!
 — Chcesz się zapytać o Manacha el Barsza i Baruda el Amazat.
 Na twarzy obcego odbił się wyraz przestrachu.
 — Skąd wiesz o tem?
 — Właśnie od owego effendi.
 — Kto on taki?
 — Ta wiadomość niepotrzebna ci. Jeśli on zechce, to się dowiesz.