Strona:Karol May - W wąwozach Bałkanu.djvu/70

—   60   —

 — Gdzie on jest?
 — Tego mi nie wolno powiedzieć.
 — Tak sądzisz? A co będzie, jeśli cię zmuszę?
 — Ja się nie boję.
 — Tego także nie?
 Dobył sztyletu i pokazał go.
 — Nie. Tego noża także nie. Nie jestem sam.
 Ja stanąłem w drzwiach plecionki. Podczas ostatnich słów pokazał kowal na mnie. Obcy odwrócił się, dostrzegł mnie i zawołał.
 — A do dyabła!
 Wyglądał, jakby się bardzo przestraszył, a mnie także spotkała niespodzianka, kiedy poznałem w nim owego człowieka, który tak szczególnie mi się przypatrywał podczas jazdy z „tańczącym“ przez ulice Edreneh. Okrzyk ten wydał w języku wołoskim. Czyby był Wołochem? W okolicznościach niebezpiecznych i niespodzianych posługuje się zwykle człowiek ojczystym językiem.
 Musiałem naprawić to, co popsuł kowal. Nie powinien się był zdradzać z tem, co wiedział o nim. Należało zaczekać na jego pytania, a potem dopiero był czas na oświadczenie.
 — Tak, to prawda, aż nadto — odrzekłem. Pójdziesz do dyabła!
 Opanował się, schował nóż, którym groził kowalowi i rzekł.
 — Czego ty chcesz? Nie znam ciebie!
 — I nie potrzeba, Główne to, że ja ciebie znam!
 Zrobił minę zdziwioną, potrząsnął głową i rzekł w tonie najszczerszego zapewnienia:
 — Nie znam cię! Bóg mi świadkiem!
 — Nie bluźnij Bogu! On świadkiem, że mnie już widziałeś!
 — A gdzież to?
 — W Edreneh.
 — Kiedy?
 — Ba! Umiesz po turecku?
 — Tak.