Strona:Karol May - W wąwozach Bałkanu.djvu/80

—   68   —

Czemu nie zażądał, żeby go zaprowadzić do kiaji. Tego domagałby się każdy, kto ma czyste sumienie. A więc, jak słyszę, znasz tego farbiarza, o którym on mówił.
 — Znam.
 — Co to za człowiek?
 — Gruby, okrągły próżniak.
 Była to osobliwa odpowiedź. Farbiarz nazywał się Boszak, a to znaczy leniwy. Pytałem dalej:
 — Czy zamożny?
 — Nie, bo leniwy. Zresztą to nietylko farbiarz, lecz i piekarz zarazem.
 — Czy pilniejszy jest jako piekarz?
 — Nie. Dom jego wali się niemal, bo nie chce go naprawić. Jego żona wystawiła piec piekarski, zbiła niecki i nosi także pieczywo do odbiorców.
 — Więc sama piecze?
 — Tak jest.
 — I sama farbuje?
 — Oczywiście.
 — A cóż mąż robi?
 — Je, pije, pali i odbywa kef.
 — W takim razie nic dziwnego, że ubogi. Mieszka w Dżnibaszlu, nieprawdaż?
 — Tak, effendi.
 — To wieś?
 — Wieś dosyć duża.
 — Jak daleko stąd?
 — Pieszo dwie godziny. Przybywszy do Koszikakawak, przechodzi się przez rzekę. Stąd prowadzi wprost na południe droga do Dżnibaszlu.
 — Czy ten piekarz i farbiarz ma jeszcze skądinąd złą sławę?
 — Hm! Ja nie wiem.
 — Mów wyraźniej!
 — Rozcięto mu uszy przed kilku laty.
 — Za co?
 — Nie wiesz, kogo spotyka ta kara?
 — Wyrabiał pewnie za małe pieczywo.