Strona:Karol May - W wąwozach Bałkanu.djvu/83

—   71   —

 — Nie; to ich przybycia nie opóźnia. Albo zetknęli się z jakąś nieprzewidzianą przeszkodą, albo zmylili drogę.
 — To w każdym razie będzie dobrze, jeśli pojedziesz do Dżnibaszlu. Oni usuną przeszkodę i przybędą tu wkrótce, jeśli zaś zabłądzili, to znajdą drogę właściwą. Przez które miejscowości mieli przejeżdżać?
 — Kazałem im jechać z Derekioj do Mastanly.
 — W takim razie muszą tędy przejeżdżać. Jeśli kto ma wyjechać naprzeciwko nich, to ja to uczynię. Wezmę konia naszego więźnia.
 — To byłoby dobre! Ale, czy z nim mówiłeś?
 — Tak, zaglądałem do niego.
 — Co ci powiedział?
 — Przeklina okropnie. Żąda uwolnienia natychmiast, a gdy oświadczyłem, że nie mogę mu wrócić wolności, domagał się chwili rozmowy z tobą.
 — Chętnie spełnię jego życzenie.
 — Nie rób tego, effendi!
 — Czemu?
 — On bardzo podstępny. Chce się uwolnić przemocą, a gdyby się to nie udało, podstępem.
 — Nie boję się ani jego siły, ani przewrotności. Siedzi w jamie i jest związany. Co mi zrobi? Nie może ręki do mnie wyciągnąć.
 — Ale cię namówi!
 — Tego nie potrafi. Nie należę do ludzi łatwowiernych, ani do takich, którzy teraz tak myślą, a za pięć minut inaczej. Ty będziesz zresztą przy tem. Chodź!
 Mieliśmy właśnie zamiar otworzyć drzwi do piwnicy, kiedy przystąpiła żona kowala, dotknęła mnie tajemniczo w ramię i rzekła z cicha:
 — Poznałam, poznałam!
 — Co? — spytałem, cofając rękę od drzwi.
 — Jego twarz i bliznę.
 — Masz na myśli twarz i bliznę uwięzionego?
 — Tak, effendi. Zapomniałam o jednem i drugiem.
 — A zatem już go gdzieś widziałaś?