Strona:Karol May - W wąwozach Bałkanu.djvu/84

—   72   —

 — Tak, ale mi to wyszło z pamięci. Przez całą noc nad tem myślałam i nie mogłam sobie przypomnieć; Wtem wpadło mi to zupełnie nagle.
 — Chodź do drugiej izby, mógłby usłyszeć.
 Poszli za mną oboje do izby, gdzie kowal ze zdumieniem przemówił do żony:
 — Ty go widziałaś? Zapomniałaś, a przez całą noc siedziałaś przy mnie i myślałaś nad tem. Czemu nie powiedziałaś mi nic o tem?
 — Nie chciałam się omylić. Gdybym była o tem mówiła, nie byłoby mi przyszło na myśl; tak sobie myślałam.
 — Może masz słuszność — rzekłem. — Dobrze, że sobie przypomniałać. A zatem gdzie go widziałaś?
 — W Topoklu.
 — Kiedy?
 — Ostatniej wiosny u przyjaciółki.
 — Wtedy, gdy byłaś w odwiedzinach w Topoklu? — zapytał mąż zdziwiony.
 — Tak, wtenczas.
 — Co on robił u twej przyjaciółki?
 — Kupował proch strzelniczy i kapsle.
 A zwróciwszy się do mnie, dodała:
 — Trzeba ci wiedzieć, że mąż mojej przyjaciółki ma kram i sprzedaje wszystko, co chwilowo potrzebne. Zaprosiła mnie, bo nie miała nikogo, ktoby ją w chorobie pielęgnował. Siedziałam właśnie u niej, kiedy wszedł ktoś i zażądał amunicyi, a otrzymawszy, chciał zaraz spróbować. Na to poprosił go kramarz, żeby tego nie robił, bo jego żona chora i nie znosi strzelania, on jednak nabił pistolet i strzelił w głowę końską przeciwległego domu.
 Bułgarzy lubią nad drzwiami, na końcach wiązania dachowego, albo w kątach szczytowych umieszczać głowy koni, lub innych, większych zwierząt jak wołów albo mułów.
 Kowalowa mówiła dalej:
 — Moja przyjaciółka krzyknęła głośno po strzale.