Strona:Karol May - W wąwozach Bałkanu.djvu/87

—   75   —

drabinę, po której zszedłem na dół. Więzień leżał na kupie węgli i przyjął mnie obelgami.
 — Czy sądzisz, że w ten sposób poprawisz swoje położenie? — spytałem.
 — Puść mnie! — odpowiedział. — Puść mię na wolność! Ty nie masz prawa mnie więzić.
 — Aż dotąd jednak zdaje mi się, że mam to prawo.
 — Czy farbiarz Boszak nie objaśnił ci jeszcze?
 — Nie byłem jeszcze u niego.
 — Czemu nie? Dlaczego zwlekasz? Niezawodnie jest już dawno po południu. Miałeś dość czasu pójść do Dżnibaszlu.
 — Mylisz się. Nie jest jeszcze tak późno, jak sądzisz. Zaraz się zresztą wybiorę. Twierdzisz zatem, że zna ciebie.
 — Tak. Zapytaj go tylko o ajenta Pimozę.
 — Czy on wie, że nie byłeś teraz w Edreneh?
 — Tak. Poświadczy ci, skoro go spytasz, że w ostatnich czasach byłem w Mandrze i Boldżibaku.
 — Jakżeż może o tem wiedzieć?
 Zawahał się z odpowiedzią i rzekł dopiero po chwili:
 — Dowiesz się od niego samego.
 — Ale ja wolałbym teraz usłyszeć to od ciebie.
 — Na cóż?
 — To najlepszy sposób zwalczenia mej nieufności.
 — Tego nie widzę?
 — Czy ja ci mam dać wpierw wyjaśnienie? Milczysz, bo chcesz zapobiec temu, żeby jego zeznanie nie sprzeciwiało się twemu. Powiedz mi zatem, czy on był może razem z tobą w obu tych miejscowościach?
 — To niepotrzebne. Idź tam i dowiedz się!
 — Zdaje mi się, że nie chcesz poprawić swego położenia, Poco właściwie tam pojadę? Nie mam powodu.
 — Żądam tego, byś się przekonał o mej niewinności.
 — Gdybyś był niewinny, to sam dałbyś mi żądane wyjaśnienia.