Strona:Karol May - W wąwozach Bałkanu.djvu/90

—   78   —

a ubranie miał na sobie ubogie. Było ono jednak, jak na te okolice, niezwykle czyste, a koń, choć niezbyt utuczony, to w każdym razie dobrze utrzymany. Zgrzebło i szczotka zastopowały brak owsa. To robi zawsze korzystne wrażenie na miłośniku koni. Poza tem był jeździec ładnego wzrostu, a ozdobiona pielęgnowanym wąsem twarz miała wyraz tak szczery i uczciwy, że nie zgniewała mię bynajmniej wywołana przezeń przerwa w toku mych myśli.
 — Pan mówi po arabsku — rzekł, dając mi skinieniem głowy do zrozumienia, iż zadowolony jest z tego, że mię należycie rozpoznał.
 — Tak, nawet bardzo chętnie.
 — Czy raczy mi pan powiedzieć, skąd pan przybywa?
 — Z Koszikawaku.
 — Dziękuję bardzo!
 — Pojedzie pan może ze mną?
 — Będę panu bardzo zobowiązany!
 Ta uprzejmość była wprost ujmująca. Zapytałem, skąd przyszło mu na myśl, zagadnąć mię po arabsku. Wskazał błyszczącemi oczyma na mego konia i odrzekł:
 — Na takim nedżi może tylko Arab jeździć. To prawdziwie pustynny ogier! Na Allaha, różowe nozdrza! Matką jego wobec tego była klacz Koheli.
 — Ma pan dobre oko. Jego rodowód stwierdza prawdę słów pańskich.
 — O, szczęśliwy, bogaty panie! Kopyta i pęciny wskazują, że ten koń nie urodził się na pustyni piasczystej, lecz skalistej.
 — I to słuszne. Czy ta okolica jest pańską ojczyzną?
 — Tak.
 — A skądże pan ma tę bystrość w ocenianiu koni arabskich?
 — Jestem hadżi. Odprawiwszy modły w Mekce,