Strona:Karol May - W wąwozach Bałkanu.djvu/91

—   79   —

udałem się do Taif, gdzie wstąpiłem do jazdy wielkiego szeryfa z Mekki.
 Znałem tę wyborową kawaleryę i wiedziałem, jak dobre miała konie, Wielki szeryf posiada istotnie wspaniałą stajnię. Nic więc dziwnego, że ten młody człowiek wyrobił sobie wzrok w tym kierunku.
 Zajmowało mię to, że miałem przed sobą byłego kawalerzystę szeryfa z Mekki.
 — Czemu pan tam nie został? — spytałem.
 Zaczerwienił się, spojrzał w ziemię przed siebie, a potem popatrzył mi prosto w oczy i otwarcie wyrzekł słowo:
 — Mahabbe — miłość!
 — Welak — o biada!
 — Na’m; hakassa — tak, tak!
 „Biada“ wypowiedziałem w tonie żartobliwym, on jednak zrobił minę poważną i spojrzał przed siebie z tak głęboką zadumą, że z łatwością odgadłem, jak się to stało. Oczywiście nie miałem zamiaru dokuczać mu pytaniami w tej drażliwej sprawie. Przeciwnie, zboczyłem od tego tematu, podejmując rozmowę o koniu.
 — Co się tyczy konia, miałeś pan słuszność, ale myli się pan co do jeźdźca.
 — Jakto? Pan przecież Beduin!
 — Czy siedzę na koniu jak Beduin?
 — Nie. Zauważyłem to zaraz, ujrzawszy pana.
 — I zdziwił się pan?
 — Tak.
 — Jest pan szczery?
 — Czyż nim być nie mam?
 — W imię Allaha! Mów pan śmiało!
 — Nie mogłem tego pojąć, że właściciel tak rzadkiego konia tak źle jeździ.
 — Tak to bywa na świecie!
 Rzucił na mnie wzrokiem zakłopotanym:
 — Czy pan wziął mi to za złe?
 — O, nie!
 — A przecież!