Strona:Karol May - W wąwozach Bałkanu.djvu/92

—   80   —

 — Niech się pan nie kłopocze! To samo powiedziano mi już nie raz, a nie brałem tego nigdy za złe.
 — Czemu pan nie zada sobie trudu i nie nauczy się jazdy konnej?
 — O zadałem go sobie wiele, bardzo wiele!
 — Jumkin — prawdopodobnie — uśmiechnął się z niedowierzaniem.
 — Pan o tem wątpi?
 — Tak.
 — W takim razie powiem panu, że przez całe lata zsiadałem z siodła jedynie po to, aby się przespać.
 — Allah akbar! — Boże wielki! Bóg stwarza ludzi i obdarza każdego darem szczególnym, ale zarazem i szczególnym brakiem. Poznałem człowieka, który nie umiał gwizdnąć. Męczył się, trudził i nie potrafił. Inni gwiżdżą już w kołysce. Dla pana jazda konna jest tem samem, czem dla tamtego gwizdanie. Za to prawdopodobnie udzielił panu Allah innego talentu.
 — Słusznie.
 — Wolno wiedzieć, jaki to talent?
 — Picie.
 — Picie? — zapytał stropiony.
 — Tak. Piłem już w kołysce.
 — Dowcipniś!
 — Czy i w to pan nie wierzy?
 — O, bardzo chętnie! Ten talent posiadaliśmy wszyscy już tak wcześnie. Tylko niema w tem powodu do zarozumiałości. Jeździć już trochę trudniej.
 — Uważam to!
 W spojrzeniu jego był wyraz niemal współczucia. Potem rzekł:
 — Czy pan ma zdrowy kręgosłup?
 — Tak.
 — A piersi także?
 — Bardzo.
 — Czemu więc trzyma pan kręgosłup tak krzywo, a piersi tak wciska w siebie?
 — Widziałem to u tysiąca innych.