Strona:Karol May - W wąwozach Bałkanu.djvu/94

—   82   —

 — Wie pan już, dlaczego się to stało. Byłem dawniej zegarmistrzem, a teraz jestem księgarzem.
 — Ma pan własny sklep?
 — Nie. Zapas mój przechowuję w kieszeni. Sprzedaję tutaj te rzeczy.
 Sięgnął do kieszeni i wydobył kartkę. Zawierała ona zapomocą rozciętej trzcinki, maczanej w gumie, pismem neskhi napisaną fathę, pierwszą surę koranu, a potem posypaną pozłótką. Był to zatem kolporter i miał przy sobie, jak zauważyłem, wielki zapas tych kartek.
 — Czy to w Mekce pisano? — spytałem.
 — Tak.
 — Przez dozorców Kaaby?
 Na twarzy jego postał wyraz przebiegłości; wzruszył ramionami.
 — Rozumiem. Kupujący wierzą w to.
 — Tak. Pan jest Nemcze, a więc chrześcijanin. Panu powiem, że pisałem to ja sam w Mekce, przywiozłem z sobą wielki zapas i robię dobre interesa.
 — Ile kosztuje egzemplarz?
 — Stosownie do zamożności kupującego. Biedak płaci piastra, a nawet dostaje za darmo, gdy tymczasem od bogatych brałem już po dziesięć i więcej piastrów. Z tego zarobku żyję razem ze sparaliżowanym ojcem i zbieram materyał do zegara.
 — Więc pracuje pan jeszcze w swym poprzednim zawodzie?
 — Tak. Pracuję nad zegarem, który zamierzam sprzedać wielkorządcy! W całym kraju nie będzie takiego drugiego. Jeśli go kupi, będę panem całą gębą.
 — A zatem dzieło sztuki?
 — Tak.
 — A wykona go pan?
 — Całkiem pewnie. Pierwej sam miałem co do tego pewne obawy, ale teraz jestem już przekonany, że mi się uda. A potem, potem pogadam z tym Boszakiem!
 Ostatnie słowa brzmiały niemal, jak groźba, a wy-