Strona:Karol May - W wąwozach Bałkanu.djvu/96

—   84   —

 — W Dżnibaszlu.
 — Wiem to, ale w którym domu?
 — Dla wjeżdżającego do wsi z tej strony będzie to piąty dom po prawej ręce. Przed domem wisi drewniany placek, żółta rękawiczka i czerwona pończocha na znak, że Boszak jest piekarzem i farbiarzem. Dlaczego pyta pan o to?
 — Chciałbym poznać tego tyrana.
 — To bardzo łatwo.
 — Jak to?
 — Każe pan sobie u niego coś zabarwić.
 — Kiedy nie wiem co. Chybabym dał karego na niebiesko pomalować, ale nie miałbym czasu czekać, aż wyschnie.
 — To pan kupi cukrów u niego!
 — Czyż jest także cukiernikiem?
 — Tak, on piecze wszystko.
 — Ale chyba nie rękawiczki i pończochy! Wszak może się zdarzyć zamiana obu rękodzieł. Pst! Słyszał pan co?
 Zatrzymałem konia i jąłem nadsłuchiwać.
 — Nie — odpowiedział.
 — Wydało mi się, że doleciało mię skądś wołanie.
 On stanął także i wytężył słuch. Osobliwy głos który mię doszedł, powtórzył się teraz znowu.
 — To brzmi zupełnie tak, jak głos zamurowanego człowieka.
 — Nie — odpowiedział. — To żaba skrzeczy.
 — Nie słyszałem jeszcze żaby tak skrzeczącej.
 — To ropucha. Słyszałem często, jak skrzeczały w ten sposób. Głos pochodzi z tego tam krzaka, tak nizkiego, że musielibyśmy zobaczyć człowieka, gdyby tam siedział. To zwierzę, nic innego, Ale teraz droga moja zbacza na prawo. Muszę pana pożegnać.
 — Czy mógłbym dowiedzieć się przedtem, jak się pan nazywa?
 — Nazywają mnie wszędzie Ali księgarz.