Strona:Karol May - Walka o Meksyk.djvu/100

 — Pomszczonoby śmierć moją!
 — Któżby pomścił?
 — Mocarstwa.
 — Cóż zrobiły dotychczas Anglja i Hiszpanja? Poprostu cofnęły swe wojska. Czegóż dopięła Francja? Napoleon wycofał się w sam czas. Jakież mocarstwo nas pomści?
 — Opinja historji. — Maksymiljan wypowiedział te słowa z najgłębszą wiarą.
 — Opinja historji? — zapytał Mejia ze zdumieniem. — Czyż jest zawsze bezstronna?
 — Nie zawsze. Ale przyszłe pokolenia będą musiały potępić naszych sędziów.
 — Może potępią, a może... staną po stronie Meksyku.
 — Po stronie morderców?
 — Niech mi Wasza Cesarska Mość raczy łaskawie pozwolić rozważyć to zdanie objektywnie. Prawdziwy Meksykanin nie uznaje cesarza Meksyku. Nazywa arcyksięcia austrjackiego intruzem, który wbrew prawu skąpał kraj w morzu krwi.
 — Generale, używa pan mocnych wyrażeń.
 — Wyrażają one jaskrawo poglądy republikanów, Najjaśniejszy Panie. Proszę nie zapominać o dekrecie z 3-go listopada.
 — Nie mów mi o nim! — zawołał Maksymiljan z głębokiem niezadowoleniem.
 — Nie mogę milczeć. Odradzałem podpisania dekretu, niestety bezskutecznie. Od chwili, gdyśmy nazwali republikanów mordercami i jako takich zaczęliśmy traktować, mieli podwójne prawo tak samo postępo-

96