Strona:Karol May - Walka o Meksyk.djvu/102

wypadkach pozostawił wojsko, które nic już zdziałać nie mogło.
 — Napoleon nie siebie chciał uratować, ale ideę cesarstwa.
 — Macie, Najjaśniejszy Panie, to samo zadanie.
 — Wytrwam.
 — Jeszcze jeden przykład. Czy Karol szwedzki stał się bohaterem, dlatego że zrezygnował z powrotu do ojczyzny?
 — Postąpił jak szaleniec.
 — W dodatku życiu jego nie groziło niebezpieczeństwo. A tu śmierć w najobrzydliwszej postaci czyha na Waszą Cesarską Mość.
 — Ale ucieczka i tak mnie nie uratuje. Cały kraj jest obsadzony przez wrogów.
 Oczy Mejii zabłysły groźnym blaskiem. Położywszy rękę na rękojeści szabli, rzekł:
 — Czyż Wasza Cesarska Mość nie ma kilkuset węgierskich huzarów, gotowych oddać życie w obronie władcy? Pod osłoną tych oddanych ludzi zobowiązuję się odprowadzić Waszą Cesarską Mość bez szwanku na pokład statku.
 — Nie wolno mi narażać wiernych żołnierzy.
 — Wasza Cesarska Mość narazi ich również, pozostając tutaj.
 — Cóż się stanie z moimi generałami, jeżeli ja ucieknę? Zostaną ujęci.
 — Czeka ich to w każdym wypadku.
 — Ale któż wstawi się za nimi, gdy mnie nie będzie?

98