Strona:Karol May - Walka o Meksyk.djvu/103

 — I tak prośby Waszej Cesarskiej Mości nie przydałyby się na nic.
 — Zginęliby wszyscy, wszyscy, Marquez, Miramon...
 Mejia odważył się przerwać cesarzowi:
 — Najjaśniejszy Pan sądzi, że potrafiłby wyjednać ratunek dla Miramona? Przedewszystkiem on stanie przed sądem.
 — Będę go ochraniał.
 — Nikt nie zechce uznać tej ochrony. Cały kraj uważa Miramona za zdrajcę.
 — Generale!
 — Mnie chyba, jako wtajemniczonemu, wolno to twierdzić.
 — Generale! — zawołał Maksymiljan po raz drugi ostrym tonem.
 Mejia, nie zwracając na to uwagi, ciągnął dalej:
 — Na niego składają winę za wszystko co zaszło.
 — Proszę o dowody!
 — Czy wasza Cesarska Mość słyszał o Jackerze?
 — Oczywiście.
 — Otóż ten Szwajcar, zamieszkały we Francji, pożyczył ówczesnemu prezydentowi Miramonowi dla Meksyku siedem miljonów franków. Trzy miljony dał w gotowiźnie, cztery w papierach bez wartości. Przekupiony Miramon wydał Jeckerowi w imieniu Meksyku pisemne zobowiązanie w wysokości siedemdziesięciu pięciu miljonów. W ten sposób wyłudzono przeszło sześćdziesiąt osiem miljonów.

99