Strona:Karol May - Walka o Meksyk.djvu/108

 Spojrzawszy na twarz Maksymiljana, poznał odrazu po jej dziwnym wyrazie, że u cesarza był niedawno Mejia. Postanowił więc działać szybko i zatrzeć wrażenie, które wywarły na cesarzu słowa Mejii.
 — Cóż mi pan przynosi? — zapytał poważnie Maksymiljan.
 — Bardzo ważną wiadomość. Najjaśniejszy Panie, — rzekł generał, składając głęboki ukłon.
 — Ważną? Ale z pewnością nie pocieszającą.
 — Przeciwnie, nawet bardzo.
 — Niestety, odzwyczaiłem się już od radosnych wieści.
 — Ależ, Najjaśniejszy Panie! Wkrótce przyzwyczai się Wasza Cesarska Mość do powracającego szczęścia i będzie długo rządzić na dobro i chwałę naszego kraju. — Juarez ustąpi z Queretaro.
 — Ah! — zawołał cesarz z najwyższem zdumieniem.
 — Diaz ze stolicy i Puebli.
 — To niepojęte!
 — Juareza zmusi do tego powstanie wiernych nam wojsk.
 Cesarz podszedł do generała i zapytał:
 — Wybuchło powstanie? Przeciw Juarezowi?
 — Tak. W wielu miejscowościach.
 — Gdzie? Mów generale!
 — Przedewszystkiem w Santa Jaga.
 — To miasto leży o wiele bardziej na północ od Zacatecas, nieprawdaż? W takim razie powstania wybuchło na tyłach Juareza.
 — Tak.

104