Strona:Karol May - Walka o Meksyk.djvu/113

szego Pana. Jest nas około trzydziestu tysięcy, gotowych każdej chwili zaatakować Juareza.
 — Któż wami dowodzi?
 — Wodza jeszcze nie mamy. Prosimy o mianowanie.
 — W takich wypadkach posyła się delegację, a nie jednego człowieka. Gdzież wasze papiery?
 — Delegacja z papierami mogła wpaść łatwo w ręce Juareza. Dlatego przybywam sam.
 — Mam nadzieję, że uczciwy z was człowiek. Znacie tę panią?
 Starzec odwrócił się. Poznał Emilję, zapanował jednak nad sobą i nie okazał, jakiego doznał na jej widok wrażenia.
 — Owszem, znam, — odparł ze spokojem. — To szpieg Juareza. Dziwię się, że ją tutaj zastaję.
 — Ah! — rzekł Miramon, spoglądając na Emilję.
 Mejia przeszył go chłodnym wzrokiem i rzekł:
 — Jego Cesarska Mość wie, co to za kobieta. Dowiedziałam się, że była w klasztorze della Barbara. Mam wrażenie, że nie wszystko jest tam w porządku.
 Domyślając się, jakie Mejia ma zamiary, Miramon odpowiedział:
 — Osobiste stosunki tego pana nic nas nie obchodzą. Zajmuje nas tylko jego misja.
 — Nie wierzę w nią.
 — Sennor! — zawołał Miramon.
 Mejia podszedł doń i rzekł:
 — Cóżto za ton w obecności Najjaśniejszego Pa-

109